Benedykt VII
W dzisiejszym świecie Benedykt VII stał się tematem o wielkim znaczeniu i zainteresowaniu wszystkich typów ludzi. Niezależnie od tego, czy ze względu na swój wpływ na społeczeństwo, kulturę, politykę czy gospodarkę, Benedykt VII zajmuje ważne miejsce w globalnej dyskusji. W całej historii Benedykt VII był przedmiotem badań, debat i kontrowersji, co doprowadziło do wygenerowania szerokiego zakresu opinii i perspektyw w tej kwestii. W tym artykule zbadamy wpływ i znaczenie Benedykt VII w różnych obszarach, a także różne sposoby, w jakie ukształtował on nasze życie i otaczający nas świat.
| Papież Biskup Rzymu | |
| |
| Kraj działania | |
|---|---|
| Miejsce urodzenia |
Rzym |
| Data śmierci |
10 lipca 983 |
| Papież | |
| Okres sprawowania |
974–983 |
| Wyznanie | |
| Kościół | |
| Pontyfikat |
październik 974 |
Benedykt VII (łac. Benedictus VII ur. w Rzymie, zm. 10 lipca 983) – papież w okresie od października 974 do 10 lipca 983[1].
Życiorys
Urodził się w Rzymie, był synem Dawida, hrabią Tusculum i krewnym Alberyka II[2]. Miał powiązania z rodziną Krescencjuszy (prawdopodobnie był synem Teodory Młodszej[3]); przed wyborem na papieża, był biskupem Sutri[2].
Na Stolicę Piotrową został wybrany za sprawą Ottona II[1]. Jego poprzednik, antypapież Bonifacy VII, zamordowawszy Benedykta VI, zrabował skarbiec bazyliki Piotrowej i uciekł do Bizancjum[1]. Wkrótce potem hrabia Sicco zatwierdził, w imieniu cesarza, Benedykta VII jako nowego papieża, który został także zaakceptowany przez rody arystokratyczne[2]. Papież Benedykt VII zaraz po wyborze zwołał synod, na którym potępiono Bonifacego VII i wygnano go z kraju[1]. W lecie 980 Bonifacy doprowadził do zamachu stanu, w wyniku którego papież musiał uciec z Rzymu[2]. W marcu 981 roku Otton II przybył do Włoch i pomógł Benedyktowi wstąpić ponownie na Tron Piotrowy[2].
W czasie jego pontyfikatu, przyznał prawo biskupowi Moguncji do koronacji króla Niemiec i potwierdził jego prymat jako wikariusza apostolskiego[2]. Utworzył diecezję praską i mianował na nią biskupa Thietmara[2]. Gorąco wspierał monastycyzm, przywracał do życia klasztory i popierał reformatorski głos opactwa w Cluny[2]. Na synodach w marcu i wrześniu 981 roku, zakazał symonii, a także (na życzenie cesarza) podzielił diecezję w Merseburgu, na kilka mniejszych[2].
Został pochowany w bazylice św. Krzyża Jerozolimskiego[2].
Zobacz też
- Donus II - domniemany papież wybrany w 973
Przypisy
- ↑ a b c d Rudolf Fischer-Wollpert: Leksykon papieży. Kraków: Znak, 1996, s. 64. ISBN 83-7006-437-X.
- ↑ a b c d e f g h i j John N. D. Kelly: Encyklopedia papieży. Warszawa: Państwowy Instytut Wydawniczy, 1997, s. 184-185. ISBN 83-06-02633-0.
- ↑ Lindsay Brook: Popes and pornocrats in the early middle ages. Foundation for Medieval Genealogy, 2003. s. 9. . (ang.).
Bibliografia
- Pope Benedict VII. Catholic Encyclopedia. . (ang.).
