Franciszek Zachariasiewicz

Franciszek Zachariasiewicz

Data i miejsce urodzenia	1 grudnia 1770 Stanisławów
Data i miejsce śmierci	12 czerwca 1845 Przemyśl
Miejsce pochówku	Bazylika archikatedralna Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny i św. Jana Chrzciciela w Przemyślu
Biskup diecezjalny przemyski
Okres sprawowania	1840–1845
Biskup diecezjalny tarnowski
Okres sprawowania	1836–1840
Wyznanie	katolicyzm
Kościół	rzymskokatolicki
Prezbiterat	9 sierpnia 1795
Nominacja biskupia	1 lutego 1836
Sakra biskupia	24 kwietnia 1836
Multimedia w Wikimedia Commons

Franciszek Ksawery Abgaro Zachariasiewicz^[1][2] (ur. 1 grudnia 1770 w Stanisławowie, zm. 12 czerwca 1845 w Przemyślu) – Ormianin, duchowny katolicki (początkowo obrządku ormiańskiego, następnie rzymskokatolickego), rektor uniwersytetu we Lwowie w latach 1825–1826, biskup diecezjalny tarnowski w latach 1836–1840, biskup diecezjalny przemyski w latach 1840–1845.

Urodził się 1 grudnia 1770 w Stanisławowie w rodzinie ormiańskiej^[2]. Kształcił się w gimnazjum jezuickim w Stanisławowie^[3], a następnie odbył studia filozoficzno-teologiczne na uniwersytecie we Lwowie^[2]. Na prezbitera został wyświęcony w obrządku ormiańskim^[4] 9 sierpnia 1795 we Lwowie^[2] przez miejscowego arcybiskupa Jakuba Waleriana Tumanowicza^[1]. Dalsze studia odbył również na lwowskim uniwersytecie i w 1797 uzyskał doktorat z teologii^[2].

W 1795 pracował jako wikariusz przy katedrze ormiańskiej we Lwowie. W 1806 został ustanowiony kanonikiem gremialnym ormiańskiej kapituły we Lwowie oraz asesorem konsystorza^[2]. W 1812 cesarz Franciszek I nadał mu oficjalną nobilitację. W tym samym roku w związku z ograniczeniem przez władze austriackie liczby duchownych obrządku ormiańskiego i przeznaczeniem dla nich niskich uposażeń zmienił obrządek na rzymskokatolicki^[3] i został inkardynowany do archidiecezji lwowskiej^[2]. Od 1816 zasiadał w kapitule metropolitalnej lwowskiej obrządku łacińskiego, w 1831 został jej kustoszem. W latach 1833–1834 i w 1835 pełnił funkcję wikariusza kapitulnego archidiecezji lwowskiej^[2].

Na uniwersytecie lwowskim od 1797 prowadził wykłady z historii Kościoła, zaś w latach 1806–1827 z prawa świeckiego. W 1800 został profesorem nadzwyczajnym, a w 1802 profesorem zwyczajnym. W 1805 uzyskał nominację na profesora Uniwersytetu Jagiellońskiego, której nie przyjął. W latach 1826–1827 piastował urząd rektora uniwersytetu we Lwowie, a w 1831 dyrektora studium teologicznego. Publikował prace z zakresu historii Kościoła i prawa kanonicznego^[2]. W 1819 został członkiem honorowym Towarzystwa Naukowego Krakowskiego^[5].

2 września 1835 cesarz Ferdynand I nominował go na urząd biskupa diecezjalnego diecezji tarnowskiej. Papież Grzegorz XVI prekonizował go na to stanowisko 1 lutego 1836^[2]. Święcenia biskupie otrzymał 24 kwietnia 1836^[4]. Konsekrował go Franciszek de Paula Pisztek, arcybiskup metropolita lwowski, w asyście Michała Lewickiego, arcybiskupa lwowskiego obrządku bizantyjsko-ukraińskiego, i Samuela Cyryla Stefanowicza, arcybiskupa lwowskiego obrządku ormiańskiego^[1]. Ingres do katedry tarnowskiej odbył 12 maja 1836. Podczas jego rządów w diecezji ukończono budowę gmachu seminarium duchownego i otwarto w nim studia filozoficzno-teologiczne, zapoczątkował w diecezji nabożeństwo Gorzkich żali i rozmieszczanie w kościołach stacji drogi krzyżowej, troszczył się o ujednolicenie liturgii i podniesienie poziomu śpiewu w parafiach, zalecał tworzenie bibliotek parafialnych i rozbudowywanie szkół. Ze względu na treść i przystępną formę wypowiedzi był cenionym mówcą i kaznodzieją^[2].

16 marca 1840 Ferdynand I przeniósł go na urząd biskupa diecezjalnego diecezji przemyskiej, co Grzegorz XVI potwierdził 13 lipca 1840^[2]. Rządy w diecezji objął 11 października 1840^[4]. Jako ordynariusz wspierał seminarium duchowne oraz ruch abstynencki^[2].

W 1840 konsekrował biskupa diecezjalnego tarnowskiego Józefa Grzegorza Wojtarowicza, a w 1841 asystował podczas sakry biskupa pomocniczego lwowskiego obrządku bizantyjsko-ukraińskiego Grzegorza Jachimowicza^[1]. W 1843 nadano mu tytuł rzeczywistego tajnego radcy cesarskiego^[3].

Zmarł 12 czerwca 1845^[2] w Przemyślu^[3]. Został pochowany w krypcie miejscowej katedry^[3]. W tej katedrze znajduje się poświęcone mu epitafium^[2].

• Nota biograficzna Franciszka Zachariasiewicza na stronie diecezji tarnowskiej
• Franciszek Zachariasiewicz , catholic-hierarchy.org   (ang.).
• Publikacje Franciszka Zachariasiewicza w bibliotece Polona