Stanisław Sarnowski
W tym artykule poruszony zostanie temat Stanisław Sarnowski, który zyskał duże znaczenie w ostatnich latach. Stanisław Sarnowski to temat, który wywołał szeroką debatę w dzisiejszym społeczeństwie, zarówno w kraju, jak i za granicą. Z różnych perspektyw i podejść przeanalizowane zostaną liczne aspekty otaczające Stanisław Sarnowski, a także jego wpływ na różne obszary codziennego życia. Zbadane zostaną jego pochodzenie, implikacje społeczne, polityczne i gospodarcze, a także wpływ na kulturę popularną i technologię. Artykuł ten ma na celu przedstawienie kompleksowego spojrzenia na Stanisław Sarnowski, zapewniając czytelnikowi szersze i głębsze zrozumienie tego tematu, który jest dziś tak istotny.
| ||
| Data i miejsce śmierci |
11 grudnia 1680 | |
|---|---|---|
| Miejsce pochówku |
bazylika katedralna Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny we Włocławku | |
| Biskup przemyski | ||
| Okres sprawowania |
1658–1677 | |
| Biskup włocławski | ||
| Okres sprawowania |
1677–1680 | |
| Wyznanie | ||
| Kościół | ||
| Nominacja biskupia |
17 czerwca 1658[1] | |
Stanisław Sarnowski herbu Jastrzębiec (zm. 1680 we Włocławku) – polski duchowny rzymskokatolicki, opat sulejowski (1653–1676), biskup diecezjalny przemyski (1658–1677), biskup kujawsko-pomorski, włocławski (1677–1680), kanonik krakowski, referendarz wielki koronny[2].
Życiorys
Studiował w Polsce na Akademii Krakowskiej i za granicą. Mianowany na biskupa w 1658.
Po zniszczeniu miasta Brzozowa, przez oddział siedmiogrodzki w 1657 przy udziale mieszczan wzniósł murowany kościół. W Przeworsku założył w 1659 bractwo Grobu Bożego.
Udzielał też święceń kapłańskich. M.in. w Brzozowie przyjął je św. Stanisław Papczyński (1631–1701) założyciel marianów.
W 1667 roku był członkiem Trybunału Skarbowego Koronnego[3].
W 1668 bp przemyski Stanisław Sarnowski wysłał do Borku komisję celem zbadania niezwykłości obrazu, który orzeczeniem jej został uznany za cudowny.
W 1664 przyjechał do Sambora, gdzie został uroczyście przyjęty i konsekrował kościół parafialny, odrestaurowany po pożarze. Na sejmie abdykacyjnym 16 września 1668 roku podpisał akt potwierdzający abdykację Jana II Kazimierza Wazy[4]. Był członkiem konfederacji generalnej zawiązanej 5 listopada 1668 roku na sejmie konwokacyjnym[5]. Był elektorem Michała Korybuta Wiśniowieckiego w 1669 z ziemi przemyskiej[6], podpisał jego pacta conventa[7].
20 czerwca 1676 biskup Stanisław Sarnowski wydał zbiór nowych przywilejów dla mieszczan Brzozowa. W 1677 został przeniesiony do Włocławka.
19 maja 1677 biskup Stanisław Sarnowski, jako nominat kujawski, wydał dla miasta Brzozowa przywilej, Dokument Stanisława Sarnowskiego potwierdzał posiadanie przez miasto Brzozów siedmiu zagrodników ze Starej Wsi i był kontynuacją wcześniejszego dekretu z 1626 biskupa Achacego Grochowskiego.
Epitafium Stanisława Sarnowskiego, ufundowane przez bp. Wacława Hieronima Sierakowskiego, zostało ustanowione w kościele Przemienienia Pańskiego w Brzozowie w 1759[8].
Pochowany w katedrze Wniebowzięcia NMP we Włocławku[9].
Przypisy
- ↑ Catholic-hierarchy
- ↑ Urzędnicy centralni i nadworni Polski XIV–XVIII wieku, Kórnik 1992, s. 138.
- ↑ Volumina Legum, t. IV, Petersburg 1860, s. 432.
- ↑ Volumina Legum, t. IV, Petersburg 1860, 481.
- ↑ Volumina Legum, t. IV, Petersburg 1860, s. 498.
- ↑ Porządek na seymie Walnym Electiey. Między Warszawą a Wolą przez opisane artykuły do samego tylko aktu Elekcyey należące uchwalony y postanowiony, roku 1669 dnia wtorego maia, s. D 2.
- ↑ Porzadek na seymie walnym electiey między Warszawą a Wolą przez opisane artykuły do samego tylko aktu elekcyey należące vchwalony y postanowiony, Roku Pańskiego tysiąc sześćset sześćdziesiąt dziewiątego dnia wtorego miesiąca maia.
- ↑ Lucjan Krynicki: Kolegiata pw. Przemienienia Pańskiego w Brzozowie. Brzozów: 1997, s. 41. ISBN 83-86801-50-6.
- ↑ Krzysztof Rafał Prokop, Nekropolie biskupie w nowożytnej Rzeczypospolitej (XVI–XVIII w.), Kraków-Warszawa 2020, s. 145.
Bibliografia
- Piotr Nitecki Biskupi Kościoła katolickiego w Polsce w latach 965–1999. Słownik biograficzny, wyd. II popr. i uzupeł., Warszawa 2000, ISBN 83-211-1311-7.