Język syngaleski

W tym artykule poruszony zostanie temat Język syngaleski, który wywołał wiele debat i wzbudził zainteresowanie różnych sektorów społeczeństwa. Język syngaleski to temat aktualny i będący przedmiotem studiów i badań w różnych kontekstach i dyscyplinach. Z biegiem czasu Język syngaleski ulegał różnym przekształceniom i nabrał różnych znaczeń, co czyni go tematem o dużej złożoności i szerokości. Dlatego też niezbędna jest dogłębna analiza różnych aspektów i wymiarów, które obejmuje Język syngaleski, aby zrozumieć jego zakres i wpływ w różnych obszarach. Badając jego pochodzenie, ewolucję i konsekwencje, ma na celu przedstawienie kompleksowej i obiektywnej wizji Język syngaleski, w celu przyczynienia się do zrozumienia i refleksji na ten temat.

සිංහල siṃhala
Obszar

Sri Lanka

Liczba mówiących

17 mln[1]

Pismo/alfabet

syngaleskie

Klasyfikacja genetyczna
Status oficjalny
język urzędowy Sri Lanka
Ethnologue 1 narodowy
Kody języka
ISO 639-1 si
ISO 639-2 sin
ISO 639-3 sin
IETF si
Glottolog sinh1246
Ethnologue sin
GOST 7.75–97 син 599
WALS snh
SIL SIN
Występowanie
Ilustracja
Użycie języka syngaleskiego na Sri Lance:

     Syngaleski stanowi rodzimy język większości populacji

     Językiem syngaleskim posługuje się większość populacji, w tym ludność z innych grup językowych

     Syngaleski stanowi język mniejszości

W Wikipedii
Zobacz też: język, języki świata
Wikipedia w języku syngaleskim
Ta strona zawiera symbole fonetyczne MAF. Bez właściwego wsparcia renderowania wyświetlane mogą być puste prostokąty lub inne symbole zamiast znaków Unikodu.
Napis „Sri Lanka” w piśmie syngaleskim

Język syngaleski[2], język singaleski[3] (sinhala, සිංහල, ISO 15919: siṃhala, IPA: ) – używany na Sri Lance przez blisko 17 mln ludzi[1] z grupy etnicznej Syngalezów. Należy do indoaryjskiej grupy języków indoirańskich rodziny indoeuropejskiej. Zapisywany jest odrębnym alfabetem pochodzenia indyjskiego, tzw. pismem syngaleskim.

System dźwiękowy

Samogłoski

przednie centralne tylne
długie krótkie długie krótkie długie krótkie
wysokie iː i uː u
średnie eː e (ə) oː o
niskie æː æ aː a

Spółgłoski

wargowe zębowe/
dziąsłowe
retrofleksywne palatalne tylnojęzykowe krtaniowe
nosowe m ɳ ɲ ŋ
zwarte bezdźwięczne p ʈ k
dźwięczne b ɖ ɡ
prenasalizowane b ɖ ɡ
szczelinowe (f) s (ʃ) h
drżące r
płynne ʋ l j

Morfologia

Rzeczowniki odmieniają się przez przypadki, zaznaczane odpowiednimi końcówkami:

ożywione l. poj. nieożywione l. poj. ożywione l. mn. nieożywione l. mn.
Mianownik miniha(ː) potə minissu pot
Biernik miniha(ː)və potə minissu(nvə) pot
Narzędnik miniha(ː) atiŋ poteŋ minissu(n) atiŋ potvəliŋ
Celownik miniha(ː)ʈə potəʈə minissu(ɳ)ʈə potvələʈə
Ablativus miniha(ː)geŋ poteŋ minissu(n)geŋ potvaliŋ
Dopełniacz miniha(ː)ge(ː) pote(ː) minissu(ŋ)ge(ː) potvələ
Miejscownik miniha(ː) laᵑgə pote(ː) minissu(n) laᵑgə potvələ
Wołacz miniho(ː) - minissuneː -
Znaczenie mężczyzna książka mężczyźni książki

Przypisy

  1. a b David M. Eberhard, Gary F. Simons, Charles D. Fennig (red.), Sinhala, Ethnologue: Languages of the World, wyd. 22, Dallas: SIL International, 2019 (ang.).
  2. Leszek Bednarczuk: Języki indoeuropejskie. Wyd. 1. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1986, s. 115. ISBN 978-83-01-03352-1. OCLC 17446920. . (pol.).
  3. Alfred F. Majewicz, Języki świata i ich klasyfikowanie, Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1989, s. 26, ISBN 83-01-08163-5, OCLC 749247655 (pol.).

Bibliografia

Linki zewnętrzne