Front Leningradzki
W tym artykule szczegółowo zbadamy Front Leningradzki i jego wpływ na współczesne społeczeństwo. Front Leningradzki jest tematem dyskusji i badań od lat, a jego skutki można zaobserwować w różnych aspektach życia codziennego. Od swego powstania do obecnego wpływu Front Leningradzki ukształtował sposób, w jaki wchodzimy w interakcję, myślimy i zachowujemy się. Poprzez wszechstronną analizę sprawdzimy, jak Front Leningradzki ewoluował w czasie i jakie ma to konsekwencje dla przyszłości. Ten artykuł zapewni głębokie i wnikliwe spojrzenie na Front Leningradzki i jego znaczenie we współczesnym świecie.
 Żołnierze Frontu Leningradzkiego, 1941 | |
| Historia | |
| Państwo | |
|---|---|
| Sformowanie |
23 sierpnia 1941 |
| Rozformowanie |
1944 |
| Tradycje | |
| Rodowód | |
| Dowódcy | |
| Pierwszy |
gen. por. Markian Popow |
| Ostatni |
marsz. Leonid Goworow |
| Działania zbrojne | |
| II wojna światowa | |
| Organizacja | |
| Rodzaj sił zbrojnych | |
| Podległość | |
| Skład | |
Front Leningradzki (ros. Ленинградский фронт) – związek operacyjno-strategiczny Armii Czerwonej o kompetencjach administracyjnych i operacyjnych na zachodnim terytorium ZSRR, działający podczas wojny z Niemcami w czasie II wojny światowej.
Historia
Został sformowany 26 sierpnia 1941 z części wojsk Frontu Północnego[1] (podzielony na Front Leningradzki i Front Karelski). Front ten organizował obronę w rejonie Leningradu przeciw niemieckiej Grupie Armii Północ. Uczestniczył razem z Frontem Wołchowskim w operacji tichwińskiej w 1941. Latem 1942 wraz z Frontem Wołchowskim przeprowadził kilka operacji zaczepnych, które zażegnały groźbę decydującego uderzenia na Leningrad. 12-18 stycznia 1943 z Frontem Wołchowskim dokonał w operacji Iskra przełamania pozycji niemieckiej 18 Armii w rejonie Siniawina, co doprowadziło do deblokady Leningradu. Później z Frontem Wołchowskim i 2 Frontem Nadbałtyckim uczestniczył w operacji leningradzko-nowogrodzkiej w 1944 r. zakończonej odrzuceniem wojsk niemieckich spod Leningradu. Razem z Frontem Karelskim uczestniczył w operacji karelskiej zakończonej podpisaniem 19 września 1944 przez Finlandię zawieszenia broni w wojnie z ZSRR. Między 10 lipca a 22 października 1944 wraz z Frontami: 1, 2 i 3 Nadbałtyckim prowadził działania zaczepne przeciwko niemieckiej Grupie Armii Północ, w wyniku których wojska ZSRR zajęły Estonię, Łotwę i Litwę.
Dowództwo frontu
Dowódcy:
- gen. por. Markian Popow – do 5 września 1941
- marszałek Klimient Woroszyłow – do 12 września 1941
- gen. armii Gieorgij Żukow – do 7 października 1941
- gen. mjr Iwan Fiediuninski – do 26 października 1941
- gen. por. Michaił Chozin – 9 czerwca 1942
- gen. por. (od 15 stycznia 1943 gen. płk, od 17 listopada 1943 gen. armii, od 18 czerwca 1944 marszałek) Leonid Goworow[2].
Szefowie sztabu:
- gen. por. D. Gusiew[2]
Struktura organizacyjna
Skład w 1944 roku:
Przypisy
- ↑ a b c Sobczak (red.) 1975 ↓, s. 145.
- ↑ a b c Plikus (kier.) 1968 ↓, s. 177.
Bibliografia
- Mikołaj Plikus (kier.): 50 lat Armii Radzieckiej. Mała kronika. Warszawa: 1968.
- Kazimierz Sobczak (red.): Encyklopedia II wojny światowej. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1975.
- Mała Encyklopedia Wojskowa MON 1967