Front Woroneski
W dzisiejszym świecie Front Woroneski to temat o ogromnym znaczeniu, który przykuł uwagę ludzi w każdym wieku i o każdym pochodzeniu. Wraz z postępem technologii i globalizacją Front Woroneski stał się obiektem zainteresowania osób pragnących zrozumieć i stawić czoła wyzwaniom stojącym przed współczesnym społeczeństwem. W całej historii Front Woroneski był przedmiotem badań, debat i refleksji, a jego znaczenie pozostaje niezaprzeczalne w obecnym kontekście. W tym artykule zbadamy różne aspekty Front Woroneski, analizując jego wpływ w różnych obszarach i rozważając możliwe rozwiązania, aby zaradzić jego konsekwencjom.
| Historia | |
| Państwo | |
|---|---|
| Sformowanie |
1942 |
| Rozformowanie |
1943 |
| Tradycje | |
| Kontynuacja | |
| Dowódcy | |
| Pierwszy |
gen. por. Filipp Golikow |
| Ostatni |
gen. armii Nikołaj Watutin |
| Działania zbrojne | |
| II wojna światowa bitwa stalingradzka bitwa na łuku kurskim | |
| Organizacja | |
| Rodzaj sił zbrojnych | |
| Podległość | |
| Skład |
patrz: struktura organizacyjna |
Front Woroneski (ros. Воронежский фронт) – związek operacyjno-strategiczny Armii Czerwonej utworzony 9 (7?) lipca 1942 roku z części Frontu Briańskiego. Jeden z frontów radzieckich w II wojnie światowej.
Formowania i walki
Wraz z Frontem Południowo-Zachodnim wykonał w grudniu 1942 przeciwuderzenie na część niemieckiej Grupy Armii Don i nie dopuścił do odblokowania 6 Armii niemieckiej pod Stalingradem[1].
W 1943 przeprowadził przeciwko niemieckiej Grupie Armii B operację ostrogsko-rossoczańską, w wyniku której okrążono i rozbito 21 dywizji niemieckich. Następnie współdziałał z siłami lewego skrzydła Frontu Briańskiego wykonał operację woronesko-kastorneńską. W wyniku natarcia przeprowadzonego na kierunku kurskimi i charkowskim (8 lutego wyzwolił Kursk, 19 lutego Charków) okrążył i rozbił w rej. Kostornoje 10 dywizji niemieckich. 4–18 marca przeprowadził walki obronne przeciw nacierającej niemieckiej Grupie Armii Południe. Opuścił Charków i wycofał się na linię; Krasnopolje, rej. na płd. od Biełgorodu i wzdłuż lewego brzegu Dońca Siwierskiego, Wołoczańsk, Czugajew[1].
Uczestniczył w bitwie pod Kurskiem; początkowo w obronie, a od 3 sierpnia razem z wojskami Frontu Stepowego rozpoczął przeciwnatarcie. W czasie bitwy dowództwo frontu tworzyli następujący oficerowie: dowódca Nikołaj Watutin, szef sztabu S. Iwanow, członkowie rady wojennej Nikita Chruszczow i Łeonid Kornijec oraz szef zarządu politycznego S. Szatiłow[2].W sierpniu – wrześniu 1943 wspólnie z Frontem Stepowym przeprowadził uderzenie na Kijów i Krzemieńczuk i uchwycił przyczółki na Dnieprze. 20 października 1943 przemianowany na 1 Front Ukraiński[1].
Struktura organizacyjna
| Skład | |
|---|---|
| Skład początkowy[1] | Okresowo[3] |
Dowództwo frontu
Dowódcy frontu[1]:
- gen. Filip Golikow – do 14 lipca 1942 i w okresie 22 października 1942 – 28 marca 1943.
- gen. Nikołaj Watutin w okresach: 14 lipca – 22 października 1942 i 28 marca – 20 października 1943.
Przypisy
- ↑ a b c d e Sobczak (red.) 1975 ↓, s. 147.
- ↑ Kołtunow i Sołowjow 1971 ↓, s. 459.
- ↑ Pospiełow (red.) 1969 ↓, s. 287.
Bibliografia
- G. Kołtunow, B. Sołowjow: Bitwa pod Kurskiem. Warszawa: 1971.
- Mała Encyklopedia Wojskowa MON 1971.
- Piotr Pospiełow (red.): Wielka wojna narodowa Związku Radzieckiego 1941-1945. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1969.
- Kazimierz Sobczak (red.): Encyklopedia II wojny światowej. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1975.