Dziś Spółgłoska szczelinowa dziąsłowa dźwięczna nadal jest tematem o dużym znaczeniu i zainteresowaniu szerokiego spektrum społeczeństwa. Niezależnie od tego, czy jest to Spółgłoska szczelinowa dziąsłowa dźwięczna na poziomie osobistym, zawodowym, politycznym czy społecznym, nie można zaprzeczyć, że jego wpływ jest odczuwalny w różnych obszarach naszego życia. W całej historii Spółgłoska szczelinowa dziąsłowa dźwięczna był przedmiotem żarliwej debaty, wyczerpujących badań i głębokiej refleksji. W tym artykule zagłębimy się w świat Spółgłoska szczelinowa dziąsłowa dźwięczna, aby zbadać jego wiele aspektów, wyzwań i możliwości. Od jego początków do obecnego stanu, zbadamy, jak Spółgłoska szczelinowa dziąsłowa dźwięczna ukształtował naszą rzeczywistość i jak będzie to robić w przyszłości.
Ta strona zawiera symbole fonetyczne MAF. Bez właściwego wsparcia renderowania wyświetlane mogą być puste prostokąty lub inne symbole zamiast znaków Unikodu.
Spółgłoska szczelinowa sycząca dziąsłowa dźwięczna – rodzaj dźwięku spółgłoskowego występujący w językach naturalnych. W międzynarodowej transkrypcji fonetycznej IPA oznaczana jest symbolem: .
tylna część podniebienia miękkiego zamyka dostęp do jamy nosowej, powietrze uchodzi przez jamę ustną (spółgłoska ustna)
prąd powietrza w jamie ustnej przepływa ponad całym językiem lub przynajmniej uchodzi wzdłuż środkowej linii języka (spółgłoska środkowa)
jest to spółgłoska dziąsłowa – język kontaktuje się z dziąsłami, tworząc małą szczelinę. Szczelina ta jest na tyle wąska, że masy powietrza wydychanego z płuc tworzą charakterystyczny dla spółgłosek szczelinowych szum. W zależności od tego czy kontaktu dokonuje spodnia powierzchnia czy czubek języka, mowa o spółgłosce apikalnej lub laminalnej .
wiązadła głosowe drgają periodycznie, spółgłoska ta jest dźwięczna.
Terminologia
Spółgłoskę zalicza się do spółgłosek syczących, czyli sybilantów.
W niektórych językach występuje spółgłoska szczelinowa niesycząca dziąsłowa dźwięczna, pozbawiona odrębnego symbolu IPA, zapisywana , lub , kiedy zachodzi potrzeba rozróżnienia.
tylna część podniebienia miękkiego zamyka dostęp do jamy nosowej, powietrze uchodzi przez jamę ustną (spółgłoska ustna)
prąd powietrza w jamie ustnej przepływa ponad całym językiem lub przynajmniej uchodzi wzdłuż środkowej linii języka (spółgłoska środkowa)
jest to spółgłoska dziąsłowa – język kontaktuje się z dziąsłami, tworząc małą szczelinę. Szczelina ta jest na tyle wąska, że masy powietrza wydychanego z płuc tworzą charakterystyczny dla spółgłosek szczelinowych szum. W zależności od tego czy kontaktu dokonuje górna powierzchnia czy czubek języka, mowa o spółgłosce apikalnej lub laminalnej.
wiązadła głosowe drgają periodycznie, spółgłoska ta jest dźwięczna
