Pałac w Dowhem
W dzisiejszym świecie Pałac w Dowhem stał się tematem o dużym znaczeniu i zainteresowaniu osób w każdym wieku i z różnych dziedzin. Wraz z postępem technologii i globalizacją Pałac w Dowhem nabrał niespotykanego dotąd znaczenia w dzisiejszym społeczeństwie. Niezależnie od tego, czy jest to nowe zjawisko, istotna postać, kluczowa koncepcja czy wydarzenie historyczne, Pałac w Dowhem przykuł uwagę i ciekawość milionów osób na całym świecie. W tym artykule dokładnie przeanalizujemy wszystkie aspekty związane z Pałac w Dowhem, od jego pochodzenia i ewolucji po wpływ na dzisiejsze społeczeństwo.
 Pałac | |
| Państwo | |
|---|---|
| Obwód | |
| Miejscowość | |
| Typ budynku |
pałac |
| Inwestor |
László Teleki |
| Rozpoczęcie budowy |
1712 r. |
| Ukończenie budowy |
1798 r. |
| Pierwszy właściciel |
László Teleki |
Położenie na mapie obwodu zakarpackiego  | |
Położenie na mapie Ukrainy  | |
 48°22′03″N 23°17′13″E/48,367500 23,286944
| |
Pałac w Dowhem – wybudowany w 1712 r. przez László Telekiego w Dowhem.
Historia
W 1711 roku za udział w wojnie po stronie Franciszka II Rakoczego posiadłość Dowhe została skonfiskowana przez władze cesarskie i przeniesiona do skarbu państwa. W tym roku, w dowód wdzięczności za aktywną pomoc w stłumieniu rebelii, cesarz Karol VI Habsburg ofiarowuje ziemię László Telekiemu. Rozpoczyna on w 1712 roku[1] budowę pałacu-fortecy, która stała się jego letnią rezydencją. Salon pałacu zbudowany został w latach 1712-1722. Później stanął mur obronny z otworami strzelniczymi i budynki gospodarcze. W 1714 László Teleki umiera i pozostawia córkę – Zuzannę, która poślubiła gubernatora Laszlo Kemeni. W 1774 roku zakończono budowę wejścia do wieży twierdzy. Nowoczesny wygląd pałac otrzymał w 1798 roku, kiedy zakończono wszystkie prace. W 1928 roku hrabia Teleki oddaje pałac w dzierżawę rycerzom maltańskim, aby uniknąć wywłaszczenia posiadłości przez rząd czechosłowacki. Od 1954 roku w pałacu był szpital gruźliczy. Obecnie kompleks jest w złym stanie.
Przypisy
- ↑ Aleksander Strojny, Krzysztof Bzowski Ukraina Zachodnia Kraków 2009, wyd. Bezdroża, s. 358