Papirus 62

W dzisiejszym świecie Papirus 62 zyskuje coraz większe znaczenie w różnych obszarach społeczeństwa. Od polityki po technologię, poprzez kulturę i ekonomię, Papirus 62 stał się tematem ciągłej debaty i ogólnego zainteresowania. Jego implikacje i konsekwencje są różnorodne, a jego wpływ jest zauważalny na wszystkich poziomach, wpływając bezpośrednio i pośrednio na życie ludzi. W tym artykule zbadamy różne aspekty Papirus 62 i przeanalizujemy jego wpływ na współczesne społeczeństwo, a także możliwe rozwiązania i alternatywy umożliwiające sprostanie stojącym przed nim wyzwaniom.

Papyrus Osloensis
ilustracja
Data powstania

IV wiek

Rodzaj

Kodeks papirusowy

Numer

(GA), (Rahlfs)

Zawartość

Księga Daniela, Ewangelia Mateusza 11,25-30 †

Język

grecko-koptyjski

Rozmiary

6,5 cm × 5,6 cm

Typ tekstu

tekst aleksandryjski

Kategoria

II

Miejsce przechowywania

Oslo

Papirus 62 (według numeracji Gregory-Aland), oznaczany symbolem grecko-koptyjski rękopis Nowego Testamentu oraz Septuaginty (), spisany w formie kodeksu na papirusie. Paleograficznie datowany jest na IV wiek. Zawiera fragmenty Ewangelii Mateusza oraz Księgi Daniela.

Opis

Zachowały się fragmenty 13 kart papirusowych. Są na nich fragmenty Ewangelii Mateusza (11,25; 11,25; 11,25-26; 11,27; 11,27; 11,27-28; 11,28-29; 11,29-30; 11,30)[1], a także Księgi Daniela 3,51-53 (fragment Ody). Starotestamentowe fragmenty oznaczane są numerem 994 na liście rękopisów Septuaginty według klasyfikacji Alfreda Rahlfsa[2].

Stosuje dierezę nad literą ypsilon[2].

Nomina sacra pisane są skrótami (θς, ις, κε, πρ, πηρ, υς)[2].

Tekst

Tekst grecki Ewangelii Mateusza reprezentuje aleksandryjską tradycję tekstualną. Kurt Aland zaklasyfikował go do kategorii II[1].

Tekst Księgi Daniela reprezentuje recenzję Teodocjona[2].

Tekst grecki Mateusza w rekonstrukcji

εν εκεινω τω καιρω̣ αποκριθεις̣ ειπεν ο ε̣υ κ̅

νου και της γ̣η̣ς οτι εγρ̣υ̣ψας ταυα̣ απο σο ν̣ απ

αυτα νηπιοις ναι ο πη̅ρ οτι ουτως ευδοκι̣ –

παντα μοι παρεδοθη υπο̣ του π̣α̣τ̣ο̣ς̣ μ̣ο̣υ̣ –

ον ει μη ο πατηρ ουδε το πατερα τ π̣ιγινω –

αποκαλυψαι δ̣ε̣υτε προς μ̣ε παντε κοπιον̣ –

υσω υμας α̣ρατε τον ζ̣υ̣ν μου εφ̣ α̣ς̣ και μ̣α –

πεινος τ̣η κδ̣ια και ευη̣σ̣ε̣τε αν̣υ̣σιν ταις –

και τ̣ο φορτιον μου ελα̣ν εστιν

Historia

Rękopis znaleziony został w Egipcie. Tekst rękopisu opublikował Leiv Amundsen w 1945 roku[3]. Aland umieścił go na liście rękopisów Nowego Testamentu, w grupie papirusów, dając mu numer 62[4].

Rękopis datowany jest przez INTF na IV wiek[1].

Cytowany jest w krytycznych wydaniach greckiego Nowego Testamentu (NA27).

Obecnie przechowywany jest w bibliotece Uniwersytetu w Oslo (Inv. 1661)[1].

Galeria

Zobacz też

Przypisy

  1. a b c d K. Aland, B. Aland: The Text of the New Testament: An Introduction to the Critical Editions and to the Theory and Practice of Modern Textual Criticism. przeł. Erroll F. Rhodes. Grand Rapids, Michigan: William B. Eerdmans Publishing Company, 1995, s. 100. ISBN 978-0-8028-4098-1.
  2. a b c d Kurt Aland, Hans-Udo Rosenbaum, Repertorium der griechischen christlichen Papyri, Walter de Gruyter, 1976, p. 54.
  3. Leiv Amundsen, Christian Papyri from the Oslo Collection, Symbolae Osloenses 24 (Oslo: 1945), pp. 121-147.
  4. K. Aland, B. Aland: The Text of the New Testament: An Introduction to the Critical Editions and to the Theory and Practice of Modern Textual Criticism. Grand Rapids, Michigan: 1995, s. 74.

Bibliografia

  • Leiv Amundsen, Christian Papyri from the Oslo Collection, Symbolae Osloenses 24 (Oslo: 1945), pp. 121–147.

Linki zewnętrzne