W dzisiejszym świecie Papirus 62 zyskuje coraz większe znaczenie w różnych obszarach społeczeństwa. Od polityki po technologię, poprzez kulturę i ekonomię, Papirus 62 stał się tematem ciągłej debaty i ogólnego zainteresowania. Jego implikacje i konsekwencje są różnorodne, a jego wpływ jest zauważalny na wszystkich poziomach, wpływając bezpośrednio i pośrednio na życie ludzi. W tym artykule zbadamy różne aspekty Papirus 62 i przeanalizujemy jego wpływ na współczesne społeczeństwo, a także możliwe rozwiązania i alternatywy umożliwiające sprostanie stojącym przed nim wyzwaniom.
![]() | |
Data powstania |
IV wiek |
---|---|
Rodzaj |
Kodeks papirusowy |
Numer |
(GA), (Rahlfs) |
Zawartość |
Księga Daniela, Ewangelia Mateusza 11,25-30 † |
Język | |
Rozmiary |
6,5 cm × 5,6 cm |
Typ tekstu |
tekst aleksandryjski |
Kategoria |
II |
Miejsce przechowywania |
Oslo |
Papirus 62 (według numeracji Gregory-Aland), oznaczany symbolem – grecko-koptyjski rękopis Nowego Testamentu oraz Septuaginty (), spisany w formie kodeksu na papirusie. Paleograficznie datowany jest na IV wiek. Zawiera fragmenty Ewangelii Mateusza oraz Księgi Daniela.
Zachowały się fragmenty 13 kart papirusowych. Są na nich fragmenty Ewangelii Mateusza (11,25; 11,25; 11,25-26; 11,27; 11,27; 11,27-28; 11,28-29; 11,29-30; 11,30)[1], a także Księgi Daniela 3,51-53 (fragment Ody). Starotestamentowe fragmenty oznaczane są numerem 994 na liście rękopisów Septuaginty według klasyfikacji Alfreda Rahlfsa[2].
Stosuje dierezę nad literą ypsilon[2].
Nomina sacra pisane są skrótami (θς, ις, κε, πρ, πηρ, υς)[2].
Tekst grecki Ewangelii Mateusza reprezentuje aleksandryjską tradycję tekstualną. Kurt Aland zaklasyfikował go do kategorii II[1].
Tekst Księgi Daniela reprezentuje recenzję Teodocjona[2].
εν εκεινω τω καιρω̣ αποκριθεις̣ ειπεν ο ε̣υ κ̅
νου και της γ̣η̣ς οτι εγρ̣υ̣ψας ταυα̣ απο σο ν̣ απ
αυτα νηπιοις ναι ο πη̅ρ οτι ουτως ευδοκι̣ –
παντα μοι παρεδοθη υπο̣ του π̣α̣τ̣ο̣ς̣ μ̣ο̣υ̣ –
ον ει μη ο πατηρ ουδε το πατερα τ π̣ιγινω –
αποκαλυψαι δ̣ε̣υτε προς μ̣ε παντε κοπιον̣ –
υσω υμας α̣ρατε τον ζ̣υ̣ν μου εφ̣ α̣ς̣ και μ̣α –
πεινος τ̣η κδ̣ια και ευη̣σ̣ε̣τε αν̣υ̣σιν ταις – –
και τ̣ο φορτιον μου ελα̣ν εστιν
Rękopis znaleziony został w Egipcie. Tekst rękopisu opublikował Leiv Amundsen w 1945 roku[3]. Aland umieścił go na liście rękopisów Nowego Testamentu, w grupie papirusów, dając mu numer 62[4].
Rękopis datowany jest przez INTF na IV wiek[1].
Cytowany jest w krytycznych wydaniach greckiego Nowego Testamentu (NA27).
Obecnie przechowywany jest w bibliotece Uniwersytetu w Oslo (Inv. 1661)[1].