Pałac w Siedlimowicach
W tym artykule porozmawiamy o Pałac w Siedlimowicach, temacie, który był obecny przez całą historię i który nadal jest aktualny w dzisiejszym społeczeństwie. Pałac w Siedlimowicach wzbudził duże zainteresowanie i debatę, zarówno w środowisku akademickim, jak i w opinii publicznej, ze względu na jego wpływ na różne aspekty życia codziennego. Z biegiem czasu Pałac w Siedlimowicach stał się przedmiotem studiów, badań i refleksji, które przyczyniły się do poszerzenia naszego zrozumienia tego tematu. W tym sensie zajmiemy się różnymi perspektywami i podejściami, aby lepiej zrozumieć dzisiejsze znaczenie i znaczenie Pałac w Siedlimowicach.
 nr rej. park A/4689/719/WŁ z 17.02.1979[1]
| |
 Pałac i park | |
| Państwo | |
|---|---|
| Miejscowość | |
| Typ budynku | |
| Ukończenie budowy |
ok. 1540 r. |
| Ważniejsze przebudowy |
1873-1875 r., modernizacja - XX w. |
Położenie na mapie gminy Żarów  | |
Położenie na mapie Polski  | |
Położenie na mapie województwa dolnośląskiego  | |
Położenie na mapie powiatu świdnickiego  | |
 50°55′51,83″N 16°34′25,36″E/50,931064 16,573711
| |
Pałac w Siedlimowicach – zabytkowy[2] pałac we wsi Siedlimowice w województwie dolnośląskim, w powiecie świdnickim, w gminie Żarów, na południe od Jeziora Mietkowskiego[3]. Obecnie w stanie ruiny.
Historia
W XIV w. w Siedlimowicach istniał dwór obronny, którego właścicielem był rycerz Heimann von Seydlitz}[3]. Nowy dwór wybudowano około 1540 r.[3]. W czasie wojny trzydziestoletniej służył Szwedom jako lazaret[3]. W połowie XVIII w. istniał tu czteroskrzydłowy pałac w stylu barokowym[3]. W 1867 r. ówczesny właściciel Heinrich Pückler von Gröditz sprzedał budynek wraz z przyległościami Heinrichowi Augustowi Kornowi[4]. Kornowie w latach 1873-1875 przebudowali tutejsze czteroskrzydłowe założenie barokowe na styl neorenesansowym[3]. Na początku XX w. pałac zmodernizowano[3].
Po 1945 r. należał do PGR-u, a na początku XXI w. pozostałe po nim ruiny zostały sprzedane[3].
Architektura
Budynek jest murowany z kamienia i cegły, składa się z czterech skrzydeł wzniesionych wokół wewnętrznego dziedzińca i neorenesansowej wieży, połączonej z pałacem przejściem na wysokości drugiej kondygnacji[4]. Skrzydła pałacu były jednotraktowe, dwukondygnacjowe, z zagospodarowanym poddaszem, były nakryte wysokimi dachami ze szczytami[4]. Dziedziniec wewnętrzny przykrywało szklane zadaszenie z drugiej połowy XIX wieku[4]. Fasada jest sześcioosiowa z pozornym ryzalitem mieszczącym główne wejście, ozdobione zachowanym do dzisiaj neorenesansowym półkoliście zwieńczonym portalem między dwoma kolumnami korynckimi podtrzymującymi fronton typu entrecoupé (z przerwą)[5] z kartuszem zawierającym herb z kłosami Kornów[6] i dewizę rodziny von Korn w j. łac. Candide et caute (szczerze i ostrożnie). Portal z agrafą i rokiem renowacji ren. 1875 a pod nadprożem w polach nad lewą i prawą częścią łuku gałązki z liśćmi dębu oplecione szarfą z sentencją w j. niem. Der Herr beühte dieses haus und alle die geh`n ein und aus (Pan opiekuje się tym domem i wszystkimi, którzy tu wchodzą i wychodzą)[4]. Zniszczone elewacje budynku są częściowo boniowane, zachowały się niektóre obramowania otworów okiennych i szczyty[4]. We wnętrzach zrujnowanego pałacu można znaleźć porozrzucane fragmenty kamieniarki.
Pałac otacza rozległy park krajobrazowy, w pobliżu są pozostałości budynków dawnego folwarku, między innymi oficyna i spichlerz[3].
-
Herb von Korn z dewizą -
Kłosy Kornów
z dewizą (Pawłowice)
Przypisy
- ↑ Rejestr zabytków nieruchomych woj. dolnośląskiego. Narodowy Instytut Dziedzictwa. s. 175. . .
- ↑ Rejestr zabytków nieruchomych – województwo dolnośląskie , Narodowy Instytut Dziedzictwa, 31 stycznia 2025.
- ↑ a b c d e f g h i Romuald Łuczyński: Zamki, dwory i pałace w Sudetach. Legnica: Stowarzyszenie „Wspólnota Akademicka”, 2008, s. 344-346. ISBN 978-83-89102-63-8.
- ↑ a b c d e f Damian Dąbrowski: Siedlimowice. Pałace Śląska . .
- ↑ Fronton. . (fr.).
- ↑ Portal.. .
Bibliografia
- Romuald Łuczyński, Zamki, dwory i pałace w Sudetach. Legnica: Stowarzyszenie „Wspólnota Akademicka”, 2008, ISBN 978-83-89102-63-8.
- Rezydencje ziemi świdnickiej, zespół redakcyjny: W. Rośkowicz, S. Nowotny, R. Skowron, Świdnica 1997, s. 51.