Dziś Zamek w Międzylesiu to temat, który budzi duże zainteresowanie w społeczeństwie. Od dziesięcioleci Zamek w Międzylesiu jest przedmiotem badań, debat i analiz w różnych dziedzinach, od nauki i technologii po sztukę i kulturę. Znaczenie Zamek w Międzylesiu polega na jego wpływie na codzienne życie ludzi i jego zdolności do generowania znaczących zmian w świecie. W tym artykule przyjrzymy się różnym perspektywom związanym z Zamek w Międzylesiu, analizując jego wpływ na dzisiejsze społeczeństwo i zastanawiając się nad jego rolą w przyszłości.
![]() | |
![]() Widok od północnego wschodu | |
Państwo | |
---|---|
Województwo | |
Miejscowość | |
Adres |
pl. Wolności 42 |
Rozpoczęcie budowy |
1580 |
Ukończenie budowy |
1590 |
Położenie na mapie Międzylesia ![]() | |
Położenie na mapie Polski ![]() | |
Położenie na mapie województwa dolnośląskiego ![]() | |
Położenie na mapie powiatu kłodzkiego ![]() | |
Położenie na mapie gminy Międzylesie ![]() | |
![]() | |
Strona internetowa |
Zamek w Międzylesiu (niem. Schloss Mittelwalde) – zabytkowy[1] zamek w Międzylesiu.
Obiekt jest częścią kompleksu zamkowo-pałacowego składającego się z trzech skrzydeł: zamkowego średniowieczno-renesansowego oraz dwóch skrzydeł pałacowych utrzymanych w stylu barokowym.
Pierwotny zamek wzniesiono tu na miejscu wcześniejszego grodu w 1370. Był siedzibą rycerskiego rodu Glaubitzów i został zniszczony w czasie wojen husyckich. W latach 1580–1590 rodzina Tschirnhausów na miejscu zamku wzniosła renesansowy dwór, być może przez wykorzystanie fragmentów średniowiecznych, a na pewno przez dołączenie częściowo zachowanej wieży pierwotnego zamku[2]. Do dwóch skrzydeł w latach 1614–1622 dobudowano następne dwa - południowe i wschodnie[2]. W XVII wieku dwukrotnie uszkodzony – najpierw w czasie wojny trzydziestoletniej, później w wyniku pożaru miasta[2]. W latach 1686–1695, już za panowania władających majoratem w Międzylesiu od 1653 Althannów, dwór został powiększony o nową część barokową według projektu włoskiego architekta Jakoba Carovy[2]. Budowlę powiększono o nowe dwa skrzydła i mur, zamykający nowo powstały dziedziniec[2]. W XIX wieku obiekt odrestaurowano, po 1945 roku był praktycznie nieuszkodzony[2]. W następnych latach był użytkowany przez kilka instytucji jako ośrodek wczasowy i kolonijny[2]. W 1974 rezydencję ponownie dotknął pożar.
Całość założenia składa się z dwóch części:
Z epoki renesansu pochodzi również brama wjazdowa z artystycznie wykonanym portalem oraz fragmenty dekoracji sgraffitowej na elewacjach zewnętrznych[2]. Renesansowy portal zawiera na fryzie heraldycznym herby rodów szlacheckich, von: