27 Dywizja Strzelców (RFSRR)
W następnym artykule zgłębimy temat 27 Dywizja Strzelców (RFSRR), który na przestrzeni czasu stał się przedmiotem zainteresowania i debaty w różnych obszarach. Od początków po dzisiejsze znaczenie 27 Dywizja Strzelców (RFSRR) był przedmiotem badań i analiz prowadzonych przez ekspertów i entuzjastów. W tym artykule przeanalizujemy jego wpływ, ewolucję i możliwe wyzwania, przed którymi stoi we współczesnym społeczeństwie. Dzięki podejściu multidyscyplinarnemu będziemy starali się zrozumieć różne wymiary i aspekty związane z 27 Dywizja Strzelców (RFSRR), oferując wszechstronną wizję, która zachęca do refleksji i debaty.
| Historia | |
| Państwo | |
|---|---|
| Sformowanie |
1919 |
| Nazwa wyróżniająca | |
| Działania zbrojne | |
| wojna domowa w Rosji wojna polsko-bolszewicka bitwa pod Mińskiem (9-11 lipca 1920) bitwa pod Ciechanowcem (1–3 sierpnia 1920) bitwa pod Drohiczynem (2-7 sierpnia 1920) bitwa pod Łysowem (6 sierpnia 1920) bitwa pod Wiśniówką (24 września 1920) | |
| Organizacja | |
| Rodzaj wojsk | |
| Podległość | |
27 Dywizja Strzelców – związek taktyczny piechoty Armii Czerwonej okresu wojny domowej w Rosji i wojny polsko-bolszewickiej.
Formowanie i walki
27 Dywizja Strzelców sformowana została jesienią 1919. Do maja 1920 walczyła w składzie 5 Armii na Syberii. Tam zyskała przydomek „żelaznej”. Na przełomie czerwca i lipca 1920 została przerzucona na Front Zachodni. Podczas drugiej ofensywy Tuchaczewskiego walczyła pod Mińskiem, Baranowiczami, Słonimem, przerwała obronę grupy płk. Kaliszka nad Górną Narwią, a od 2 do 7 VIII pod Drohiczynem odrzuciła oddziały polskiej 15 Dywizji Piechoty i sforsowała Bug. Pod Radzyminem i Osowem poniosła duże straty w ludziach i sprzęcie[1].
1 sierpnia 1920 dywizja liczyła w stanie bojowym 7917 żołnierzy z tego piechoty 6590, a kawalerii 256. Na uzbrojeniu posiadała 266 ciężkich karabinów maszynowych i 32 działa[2].
Podczas odwrotu Armii Czerwonej stoczyła bój o Białystok i zdołała wyrwać się z polskiego okrążenia. Straty dywizji w operacji warszawskiej sięgały 90%. We wrześniu otrzymała uzupełnienia i weszła w skład 15 Armii. Podczas bitwy nad Niemnem stoczyła bój o Wołkowysk z grupą gen. Junga, a następnie osłaniała odwrót 15 Armii. 11 października poniosła wysokie straty pod Kojdanowem w walkach z 58 pułkiem piechoty[1].
Po 17 września 1939 roku brała udział w agresji na Polskę. Jej oddziały zajmowały m.in. powiat święciański[3].
Dowódcy dywizji
- Witowt Putna (X 1919–IX 1922)
Struktura organizacyjna
Skład w sierpniu 1920:
- 79 Brygada Strzelców
- 235 pułk strzelców
- 236 pułk strzelców
- 237 pułk strzelców
- 80 Brygada Strzelców
- 238 pułk strzelców
- 239 pułk strzelców
- 240 pułk strzelców
- 81 Brygada Strzelców
- 241 pułk strzelców
- 242 pułk strzelców
- 243 pułk strzelców
Przypisy
- ↑ a b Odziemkowski 2004 ↓, s. 111.
- ↑ Moszczeński 2020 ↓, s. 248.
- ↑ Памяць: Гіторыка-дакументальная хроніка Мядельскага раёна. — Мн: «Беларуская Энцыклапедыя» імя Петруся Броўкі, 1998. — С.625.
Bibliografia
- Józef Moszczeński: Rosyjski plan bitwy nad Wisłą w 1920. W: Izabela Borańska-Chmielewska (projekt): Polskie zwycięstwo dla wolności Europy; księga pamiątkowa arma virumque cano; 100-lecie bitwy warszawskiej 1920. Warszawa: Wojskowy Instytut Wydawniczy; Centralna Biblioteka Wojskowa, 2020. ISBN 978-83-955800-5-5.
- Materiały do historii wojny 1918-1920 r. T. I/1 Bitwa Warszawska – Bitwa nad Bugiem 27 VII – 7 VIII 1920. Warszawa: Wojskowe Biuro Historyczne, 1935.
- Janusz Odziemkowski: Leksykon wojny polsko – rosyjskiej 1919 – 1920. Warszawa: Oficyna Wydawnicza „Rytm”, 2004. ISBN 83-7399-096-8.
- Marek Tarczyński (red.): Bitwa Lwowska. Dokumenty operacyjne (25 VII–5 VIII). T. 1. Warszawa: Oficyna Wydawnicza „Rytm”, 2002. ISBN 83-7399-012-7.