Bitwa pod Hołynką
W dzisiejszym świecie Bitwa pod Hołynką to temat, który wywołał duże zainteresowanie i debatę. Z biegiem czasu temat ten zyskał na znaczeniu i stał się przedmiotem zainteresowania różnych warstw społeczeństwa. Istnieje wiele aspektów, które krążą wokół Bitwa pod Hołynką, od jego wpływu na codzienne życie ludzi po jego związek z gospodarką, polityką i kulturą. W tym artykule dokładnie zbadamy Bitwa pod Hołynką i przeanalizujemy jego znaczenie w dzisiejszym społeczeństwie. Od swoich początków po ewolucję w czasie, poprzez implikacje w różnych obszarach, Bitwa pod Hołynką jest dziś przedstawiany jako temat o dużej złożoności i znaczeniu.
| Wojna polsko-bolszewicka | |||
| Czas |
22–23 lipca 1920 | ||
|---|---|---|---|
| Miejsce | |||
| Terytorium | |||
| Przyczyna |
ofensywa Frontu Zachodniego | ||
| Wynik |
zwycięstwo Sowietów | ||
| Strony konfliktu | |||
| |||
| Dowódcy | |||
| |||
| Siły | |||
| |||
Wojna Polska 1918–1921[2]
Bitwa pod Hołynką – walki polskich 10 pułku piechoty i 16 pułku piechoty z oddziałami Armii Czerwonej w czasie lipcowej ofensywy Frontu Zachodniego Michaiła Tuchaczewskiego w okresie wojny polsko-bolszewickiej.
Sytuacja ogólna
W pierwszej dekadzie lipca przełamany został front polski nad Autą, a wojska Frontu Północno-Wschodniego gen. Stanisława Szeptyckiego cofały się pod naporem ofensywy Michaiła Tuchaczewskiego[3].
Naczelne Dowództwo nakazało powstrzymanie wojsk sowieckiego Frontu Zachodniego na linii dawnych okopów niemieckich z okresu I wojny światowej[4].
Sytuacja operacyjna, a szczególnie upadek Wilna i obejście pozycji polskich od północy, wymusiła jednak dalszy odwrót[5].
Gen. Szeptycki wydał rozkaz dalszego odwrotu. 1 Armia gen. Gustawa Zygadłowicza cofała się nad Niemen, 4 Armia nad Szczarę, a Grupa Poleska na Kanał Ogińskiego i Pińsk[6][7].
Dyrektywa Naczelnego Wodza z 18 lipca ujmowała: Przy zgrupowaniu na linii Niemna i Szczary należy wziąć pod uwagę, że lewe skrzydło musi być najsilniejsze, że musimy Linię Niemna i Grodno koniecznie utrzymać. Utrata linii Niemna odkryłaby najkrótszy kierunek Warszawy i uniemożliwiłaby utrzymanie linii Narwi. Odepchnięcie naszych linii na Polesiu lub na Szczarze mniej szkodliwe[6].
Na linii rzek Niemen i Szczara zamierzano powstrzymać marsz nieprzyjaciela, skoncentrować nad Bugiem zgrupowanie wojsk i uderzyć na lewe skrzydło frontu Tuchaczewskiego[8].
21 lipca Sowieci sforsowali Szczarę w rejonie obrony 18 pułku piechoty pod Rusakowem i przełamali polski front. Grupa płk. Stanisława Kaliszka otrzymała rozkaz odwrotu na Zelwę[9].
Walki pod Hołynką
Po przełamaniu polskiego frontu nad Szczarą, II i III batalion 10 pułku piechoty, pod wspólnym dowództwem mjr. Rudolfa Matuszewskiego, oraz III batalion 16 pułku piechoty rozpoczęły odwrót na zachód[1].
O świcie 22 lipca grupa zajęła pozycje obronne na wschód od Hołynki. I/10 pułku piechoty obsadził wschodni skraj miejscowości, a II/10 pp północny. Następnego dnia pod Hołynkę podeszły jednostki Armii Czerwonej. Początkowo Polacy z powodzeniem odpierali ataki od wschodu, ale II batalion porzucił bez walki swoje stanowiska i wycofał się w nieładzie. Major Matuszewski obsadził porzucone okopy kompanią techniczną pułku, a po przybyciu w obszar działań 5 baterii 4 pułku artylerii polowej, kompania techniczna i 9 kompania kontratakiem odrzuciły nieprzyjaciela okopującego się przed polskimi stanowiskami. Wykonując rozkazy przełożonych, około 19.00 mjr Matuszewski wydał rozkaz dalszego odwrotu[1][10].
Uwagi
Przypisy
- ↑ a b c Odziemkowski 2004 ↓, s. 152.
- ↑ Przybylski 1930 ↓.
- ↑ Piłsudski i Tuchaczewski 1989 ↓, s. 174.
- ↑ Odziemkowski 2004 ↓, s. 277.
- ↑ Wysocki (red.) 2005 ↓, s. 261.
- ↑ a b Cisek, Paduszek i Rawski 2010 ↓, s. 49.
- ↑ Szeptycki 2016 ↓, s. 97.
- ↑ Odziemkowski 1998 ↓, s. 104.
- ↑ Odziemkowski 2004 ↓, s. 384.
- ↑ Kłosowski 1929 ↓, s. 25.
Bibliografia
- Janusz Cisek, Konrad Paduszek, Tadeusz Rawski: Wojna polsko-sowiecka 1919–1921. Warszawa: Wojskowe Centrum Edukacji Obywatelskiej, 2010.
- Franciszek Kłosowski: Zarys historji wojennej 10-go pułku piechoty. Warszawa: Zakłady Graficzne „Polska Zjednoczona”, 1929, seria: Zarys historji wojennej pułków polskich 1918–1920.
- Janusz Odziemkowski: Leksykon wojny polsko-rosyjskiej 1919–1920. Warszawa: Oficyna Wydawnicza „Rytm”, 2004. ISBN 83-7399-096-8.
- Janusz Odziemkowski: Leksykon bitew polskich 1914 – 1920. Pruszków: Oficyna Wydawnicza „Ajaks”, 1998. ISBN 83-85621-46-6.
- Józef Piłsudski, Michaił Tuchaczewski: „Rok 1920”. „Pochód za Wisłę”. Łódź: Wydawnictwo Łódzkie, 1989. ISBN 83-218-0777-1.
- Adam Przybylski: Wojna polska 1918–1921. Warszawa: Wojskowy Instytut Naukowo-Wydawniczy, 1930.
- Stanisław Szeptycki: Front Litewsko-Białoruski; 10 marca 1919 – 30 lipca 1920. Warszawa: Wydawnictwo 2 Kolory. Sp.z o.o; Fundacja Patriotyczna Serenissima, 2016. ISBN 978-83-64649-19-6.
- Wiesław Wysocki (red.): Szlakiem oręża polskiego; vademecum miejsc walk i budowli obronnych. T. 2, poza granicami współczesnej Polski. Warszawa: Wydawnictwo „Gamb”, 2005. ISBN 83-7399-050-X.