Bitwa pod Drohiczynem (2 VIII 1920)
W tym artykule zbadamy Bitwa pod Drohiczynem (2 VIII 1920) i jego znaczenie w bieżącym kontekście. Bitwa pod Drohiczynem (2 VIII 1920) był przedmiotem dyskusji i badań w różnych obszarach, będąc tematem zainteresowań naukowców, profesjonalistów i ekspertów w tej dziedzinie. Na przestrzeni lat udowodniono, że Bitwa pod Drohiczynem (2 VIII 1920) ma znaczący wpływ na różne aspekty życia codziennego, od jego wpływu na społeczeństwo po rolę w rozwoju nowych technologii. W tym artykule staramy się przeanalizować i zrozumieć znaczenie Bitwa pod Drohiczynem (2 VIII 1920), a także konsekwencje, jakie może mieć w różnych obszarach wiedzy.
| Wojna polsko-bolszewicka | |||
| Czas |
2–7 sierpnia 1920 | ||
|---|---|---|---|
| Miejsce |
pod Drohiczynem | ||
| Terytorium | |||
| Przyczyna |
ofensywa Frontu Zachodniego | ||
| Wynik |
zwycięstwo Sowietów | ||
| Strony konfliktu | |||
| |||
| Dowódcy | |||
| |||
| Siły | |||
| |||
| Straty | |||
| |||
w dniach 2 – 7 sierpnia 1920 r.
Bitwa pod Drohiczynem – część bitwy nad Bugiem. Walki 15 Wielkopolskiej Dywizji Piechoty gen. Władysława Junga z oddziałami sowieckiej 27 Dywizji Strzelców Witowta Putny w czasie II ofensywy Frontu Zachodniego Michaiła Tuchaczewskiego w okresie wojny polsko-bolszewickiej.
Sytuacja ogólna
W pierwszej dekadzie lipca przełamany został front polski nad Autą, a wojska Frontu Północno-Wschodniego gen. Stanisława Szeptyckiego cofały się pod naporem ofensywy Michaiła Tuchaczewskiego[2]. Naczelne Dowództwo Wojska Polskiego nakazało powstrzymanie wojsk sowieckiego Frontu Zachodniego na linii dawnych okopów niemieckich z okresu I wojny światowej[3]. Sytuacja operacyjna, a szczególnie upadek Wilna i obejście pozycji polskich od północy, wymusiła dalszy odwrót wojsk polskich[4]. 1 Armia gen. Gustawa Zygadłowicza cofała się nad Niemen, a 4 Armia nad Szczarę[5]. Obrona wojsk polskich na linii Niemna i Szczary również nie spełniła oczekiwań. W walce z przeciwnikiem oddziały polskie poniosły duże straty i zbyt wcześnie rozpoczęły wycofanie na linię Bugu[6][7].
Już 31 lipca 4 Armia gen. Leonarda Skierskiego przekroczyła Bug w rejonie Mielnika i obsadziła zachodni brzeg rzeki na odcinku Granne – Pratulin[8].
1 sierpnia, po utracie pozycji nad Orlanką i Leśną, lewe skrzydło 4 Armii wycofało się za Bug. W ślad za nią natarcie kontynuowała sowiecka 16 Armia Nikołaja Sołłohuba. Na Drohiczyn uderzyła 27 Dywizja Strzelców, na Łosice 17 Dywizja Strzelców, na Międzyrzec – Białą Podlaską 8 Dywizja Strzelców[9].
Walki pod Drohiczynem
Oddziały 15 Wielkopolskiej Dywizji Piechoty wycofały się za Bug nocą z 31 na 1 sierpnia 1920[10]. 2 sierpnia uderzyły na forsujące rzekę w okolicach Drohiczyna jednostki sowieckiej 27 Dywizji Strzelców i odrzuciły je na drugi brzeg. Wzięto przy tym do niewoli około 100 jeńców i zdobyto dwa działa[11][12]. 4 sierpnia 27 DS skupiła większość swoich sił na północny zachód od Drohiczyna. Tym razem Sowieci sforsowali Bug i utworzyli przyczółek na lewym brzegu rzeki. Polskie kontrataki okazały się bezskuteczne[13]. W następnych dniach Sowieci kontynuowali natarcie. Lewe skrzydło i centrum polskiej 15 Dywizji Piechoty wycofało się do rejonu Sokołowa Podlaskiego[13].
W związku z ogólnym odwrotem wojsk polskich znad Bugu i przegrupowaniem do bitwy nad Wisłą, zaniechano kolejnych kontrataków i teren pozostał w rękach sowieckich[14].
Przypisy
- ↑ a b c d e Bitwa warszawska – Atlas 1 ↓.
- ↑ Piłsudski i Tuchaczewski 1989 ↓, s. 173.
- ↑ Odziemkowski 2004 ↓, s. 277.
- ↑ Wysocki (red.) 2005 ↓, s. 261.
- ↑ Cisek, Paduszek i Rawski 2010 ↓, s. 49.
- ↑ Odziemkowski 2004 ↓, s. 279.
- ↑ Wysocki (red.) 2005 ↓, s. 262.
- ↑ Odziemkowski 2004 ↓, s. 68.
- ↑ Odziemkowski 2004 ↓, s. 163.
- ↑ Nowicki 1929 ↓, s. 37.
- ↑ Odziemkowski 1998 ↓, s. 41.
- ↑ Radwański 1929 ↓, s. 12.
- ↑ a b Odziemkowski 2004 ↓, s. 100.
- ↑ Odziemkowski 1998 ↓, s. 42.
Bibliografia
- Bitwa warszawska. T. 1: Bitwa nad Bugiem. Atlas map – Teka 1. Warszawa: Wojskowe Biuro Historyczne, 1935.
- Janusz Cisek, Konrad Paduszek, Tadeusz Rawski: Wojna polsko-sowiecka 1919–1921. Warszawa: Wojskowe Centrum Edukacji Obywatelskiej, 2010.
- Franciszek Nowicki: Zarys historii wojennej 59-go pułku Piechoty Wielkopolskiej. Warszawa: Zakłady Graficzne „Polska Zjednoczona”, 1929, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich 1918–1920.
- Janusz Odziemkowski: Leksykon wojny polsko-rosyjskiej 1919–1920. Warszawa: Oficyna Wydawnicza „Rytm”, 2004. ISBN 83-7399-096-8.
- Józef Piłsudski, Michaił Tuchaczewski: „Rok 1920”. „Pochód za Wisłę”. Łódź: Wydawnictwo Łódzkie, 1989. ISBN 83-218-0777-1.
- Leon Radwański: Zarys historii wojennej 62-go pułku Piechoty Wielkopolskiej. Warszawa: Zakłady Graficzne „Polska Zjednoczona”, 1929, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich 1918–1920.
- Janusz Odziemkowski: Leksykon bitew polskich 1914–1920. Pruszków: Oficyna Wydawnicza „Ajaks”, 1998. ISBN 83-85621-46-6.
- Wiesław Wysocki (red.): Szlakiem oręża polskiego; vademecum miejsc walk i budowli obronnych. T. 2, poza granicami współczesnej Polski. Warszawa: Wydawnictwo „Gamb”, 2005. ISBN 83-7399-050-X.