Bitwa pod Czerwoną
W tym artykule zajmiemy się tematem Bitwa pod Czerwoną i zbadamy jego wiele aspektów. Bitwa pod Czerwoną to temat, który w ostatnich latach przyciągnął uwagę wielu osób, wywołując debatę, zainteresowanie i refleksję w różnych obszarach. Od wpływu na społeczeństwo po znaczenie w środowisku akademickim, Bitwa pod Czerwoną zachęca nas do refleksji nad jego znaczeniem i zanurzenia się w jego złożoności. W tym artykule przeanalizujemy różne perspektywy i podejścia związane z Bitwa pod Czerwoną, aby zrozumieć jego zasięg i wpływ na nasze codzienne życie.
| Wojna polsko-bolszewicka | |||
| |||
| Czas |
11 czerwca 1920 | ||
|---|---|---|---|
| Miejsce | |||
| Terytorium | |||
| Przyczyna |
ofensywa Frontu Płd.-Zach. | ||
| Wynik |
zwycięstwo Sowietów | ||
| Strony konfliktu | |||
| |||
| Dowódcy | |||
| |||
| Siły | |||
| |||
Wojna Polska 1918–1921[3]
Wyprawa kijowska 1920 roku[4]
Działania armji konnej Budiennego w kampanji polsko-rosyjskiej 1920 r.[5]
Bitwa pod Czerwoną – walki polskiej Dywizji Jazdy gen. Aleksandra Karnickiego z oddziałami sowieckich 6. i 11 Dywizji Kawalerii ze składu 1 Armii Konnej Siemiona Budionnego toczone w okresie ofensywy Frontu Południowo-Zachodniego w czasie wojny polsko-bolszewickiej.
Sytuacja ogólna
Po spektakularnym sukcesie wojsk polskich na Ukrainie i zajęciu 7 maja 1920 Kijowa, front ustabilizował się na linii od Prypeci, wzdłuż Dniepru, przez Białą Cerkiew, Skwirę, Lipowiec, Bracław, Wapniarkę do Jarugi nad Dniestrem[6][7][8].
Armia Czerwona wykorzystała zastój na reorganizację sił i przygotowanie ofensywy. W rejon działań przybyła 1 Armia Konna Siemiona Budionnego. 26 maja rozpoczęła się sowiecka ofensywa na Ukrainie, a już 5 czerwca trzy dywizje sowieckiej 1 Armii Konnej przełamały trwale polski front na odcinku obrony grupy gen. Jana Sawickiego[9][10]. Pod Samhorodkiem i w rejonie Ozierny powstała luka szerokości około dziesięciu kilometrów[11]. W ciągu kilku godzin 11 Dywizja Kawalerii opanowała rejon Różyna, 4 Dywizja Kawalerii Jahniatyna, a 14 DK Karabczyjowa[12][13].
Walki pod Czerwoną
Po przerwaniu frontu polskiego pod Samhorodkiem i Ozierną główne siły 1 Armii Konnej kierowały się na Różyn i Pawołoczę[14].
Polska Dywizja Jazdy gen. Aleksandra Karnickiego otrzymała rozkaz opóźniania marszu kawalerii przeciwnika[14]. 8 czerwca starła się z dywizjami Budionnego.
W kolejnych dniach Siemion Budionny realizował swoją własną koncepcję walki. Zamierzał on rozbić oddziały polskie w rejonie Koziatyna oraz na linii Koziatyn – Żytomierz i wykonać głęboki zagon na tyły polskie w kierunku na Starokonstantynów. O swoich planach nie tylko nie poinformował dowódcy Frontu Południowo-Zachodniego - Aleksandra Jegorowa, ale nie wykonał też jego rozkazu i nie zamknął drogi odwrotu na Korosteń wojskom polskim wycofującym się spod Kijowa[1].
11 czerwca sowieckie 6. i 11 Dywizja Kawalerii rozpoczęły marsz w kierunku Czerwonej[15]. Sowieci spodziewali się na przedpolach spotkać tylko polską 4 Brygadę Jazdy w składzie 4., 14. i 8 pułk ułanów oraz 4 dywizjon artylerii konnej. W rzeczywistości 4 BJ stanowiła centrum polskiego zgrupowania, a do walki weszły też 5 Brygada Jazdy, w składzie 1., 16 pułki ułanów, 2 pułk szwoleżerów i 5 dak, oraz 3 Brygada Jazdy, w składzie 2., 5., 12 pułk ułanów i 3 dak[1].
W tym czasie dywizja polska maszerowała dwoma kolumnami brygadowymi: z rejonu Kaszperówki, przez Browki i Czerwoną, na Zabarę i Andruszówkę kierowała się 4 Brygada Jazdy; z rejonu Chałaimgródka, przez Pawełki na Werbów posuwała się 5 Brygada Jazdy. Odwodowa 3 Brygada Jazdy maszerowała z rejonu Białopola na Browki, na lewym skrzydle ugrupowania marszowego[16].
Do pierwszych starć doszło na linii Lebiedyńce – Niechworoszcz – Czerwona, gdzie działające z rejonu Białopole – Browki – Chałaimgródek przednie straże jazdy polskiej napotkały ubezpieczenia sowieckich dywizji. Po kilku godzinach walk ubezpieczeń, na sowiecką kawalerię, zajmującą pozycje obronne na linii Małe Maszkowce – Zabara – Niechworoszcz – Pawełki – Lebiedyńce, a wspieraną przez trzy baterie 6 dywizjonu konnego i przez 15 oddział samochodów pancernych, uderzyła całością sił polska Dywizja Jazdy[16].
Uderzenie polskich brygad jazdy zmusiło obie sowieckie dywizje kawalerii do przejścia do obrony. Pomimo energicznych działań jazdy polskiej, prowadzonych w szyku pieszym i konnym oraz wspieranych silnym ogniem artylerii, nie udało się Polakom uzyskać przewagi[1].
Już po kilku godzinach walki Sowieci przeszli do natarcia, a wykorzystując przewagę liczebną oraz działania samochodów pancernych wyrzucili Polaków za Hujwę i zajęli rejon Pawełki – Lebiedyńce. Polacy cofnęli się w kierunku na Browki, odsłaniając skrzydło lewej kolumny walczącej pod Kotówką. Wykorzystując ten moment, jazda sowiecka przeszła do natarcia na całym froncie. Jedna kolumna obeszła przez Niechworoszcz i Opanasówkę skrzydło i tyły brygady polskiej, uderzając na nią samochodami pancernymi z jednoczesnym atakiem z kierunku Czerwonej[17].
Rysujące się zagrożenie lewego skrzydła zmusiło polskiego dowódcę dywizji do wydania rozkazu odwrotu[1]. Polacy wycofali się przez Browki na Kaszperówkę, gdzie początkowo koncentrowała się cała Dywizja Jazdy, przechodząc dalej do rejonu Nepedówka – Górowce – Werbołozy[17]. Odwrót zabezpieczały szwadrony 14 pułku ułanów: spieszony 1. i 4 szwadron oraz 3. w szyku konnym. Walki były niezwykle krwawe. W 14 pułku ułanów poległ między innymi porucznik Władysław Buderacki[18]. Po wykonaniu zadania 14 p.uł. wycofał się do Napadówki[18].
Bilans walk
Polskiej Dywizji Jazdy nie udało się pod Czerwoną powstrzymać działań rajdowych dwóch dywizji kawalerii armii Siemiona Budionnego. Sowieckie dywizje wykonały swoje zadania[17].
Uwagi
- ↑ miejscowość na Ukrainie nad Pustochą[1]. W literaturze przedmiotu występuje zarówno nazwa „Czerwona“ jak i „Czerwone”.
- ↑ Według Wyszczelskiego w bitwie pod Czerwoną Dywizją Jazdy dowodził nie gen. Aleksander Karnicki, a gen. Jan Sawicki[2].
Przypisy
- ↑ a b c d e Odziemkowski 2004 ↓, s. 88.
- ↑ Wyszczelski 2009 ↓, s. 160.
- ↑ Przybylski 1930 ↓.
- ↑ Kutrzeba 1937 ↓.
- ↑ Biernacki 1924 ↓.
- ↑ Przybylski 1930 ↓, s. 149.
- ↑ Stachiewicz 1925 ↓, s. 106.
- ↑ Odziemkowski i Rukkas 2017 ↓, s. 183.
- ↑ Odziemkowski 1998 ↓, s. 231.
- ↑ Biernacki 1924 ↓, s. 66.
- ↑ Odziemkowski 1998 ↓, s. 132.
- ↑ Wyszczelski 2009 ↓, s. 150.
- ↑ Biernacki 1924 ↓, s. 68.
- ↑ a b Odziemkowski 2004 ↓, s. 428.
- ↑ Biernacki 1924 ↓, s. 112.
- ↑ a b Biernacki 1924 ↓, s. 113.
- ↑ a b c Biernacki 1924 ↓, s. 114.
- ↑ a b Czaykowski 1928 ↓, s. 29.
Bibliografia
- Mieczysław Biernacki: Działania Armji Konnej Budiennego w kampanji polsko-rosyjskiej 1920 r. 26 V-20 VI 1920. Warszawa: Wojskowy Instytut Naukowo-Wydawniczy, 1924.
- Janusz Cisek, Konrad Paduszek, Tadeusz Rawski: Wojna polsko-sowiecka 1919–1921. Warszawa: Wojskowe Centrum Edukacji Obywatelskiej, 2010.
- Witold Czaykowski: Zarys historji wojennej 14-go pułku ułanów jazłowieckich. Warszawa: Wojskowe Biuro Historyczne, 1928, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich 1918–1920.
- Tadeusz Kutrzeba: Wyprawa kijowska 1920 roku. Warszawa: Gebethner i Wolff, 1937.
- Janusz Odziemkowski: Leksykon bitew polskich 1914 – 1920. Pruszków: Oficyna Wydawnicza „Ajaks”, 1998. ISBN 83-85621-46-6.
- Janusz Odziemkowski: Leksykon wojny polsko – rosyjskiej 1919 – 1920. Warszawa: Oficyna Wydawnicza „Rytm”, 2004. ISBN 83-7399-096-8.
- Janusz Odziemkowski, Andrij Rukkas: Polska – Ukraina 1920. Warszawa: Oficyna Wydawnicza „Volumen”, 2017. ISBN 978-83-64708-29-9.
- Adam Przybylski: Wojna polska 1918–1921. Warszawa: Wojskowy Instytut Naukowo-Wydawniczy, 1930.
- Julian Stachiewicz: Działania zaczepne 3 armji na Ukrainie. Warszawa: Wojskowy Instytut Naukowo-Wydawniczy, 1925.
- Wiesław Wysocki (red.): Szlakiem oręża polskiego; vademecum miejsc walk i budowli obronnych. T. 2, „Poza granicami współczesnej Polski”. Warszawa: Wydawnictwo „Gamb”, 2005. ISBN 83-7399-050-X.
- Lech Wyszczelski: Kampania ukraińska 1920 roku. Warszawa: Wydawnictwo Neriton, 2009. ISBN 978-83-7543-066-0.