47 Dywizja Strzelców
W tym artykule zagłębimy się w ekscytujący świat 47 Dywizja Strzelców, temat, który na przestrzeni dziejów przykuwał uwagę wielu ludzi. Od swoich początków do chwili obecnej 47 Dywizja Strzelców był przedmiotem badań, debat i zainteresowań ekspertów i fanów. Idąc tym tropem, będziemy badać różne aspekty 47 Dywizja Strzelców, jego wpływ na społeczeństwo i różne perspektywy, które się wokół niego rozwinęły. Bez wątpienia 47 Dywizja Strzelców to temat, który nie pozostawia nikogo obojętnym i który zasługuje na dogłębną analizę.
| Historia | |
| Państwo | |
|---|---|
| Sformowanie |
1919 |
| Działania zbrojne | |
| wojna polsko-bolszewicka Bitwa pod Kazimierówką (24 II 1920) bitwa pod Jampolem (21 IX 1920) bitwa pod Zasławiem (23 IX 1920) | |
| Organizacja | |
| Rodzaj wojsk | |
| Podległość |
12 Armia |
47 Dywizja Strzelców – związek taktyczny piechoty Armii Czerwonej okresu wojny domowej w Rosji i wojny polsko-bolszewickiej.
Formowanie i walki
Sformowana jesienią 1919. W składzie 12 Armii walczyła z oddziałami Denikina. W grudniu 1919 przerzucono ją na Front Południowo-Zachodni do rejonu Mozyrza. Tu poniosła duże straty w walkach z Grupą Poleską gen. Sikorskiego. Podczas polskiej ofensywy na Kijów, w rejonie Teterewa złożyła broń. Resztki oddziałów wcielono do 58 Dywizji Strzeleckiej[1].
W czerwcu 1920 odtworzona w ramach 14 Armii. Walczyła pod Tarnopolem, Brodami, Zbarażem i Lwowem. 27 i 28 sierpnia nie potrafiła przełamać obrony polskiej 12 Dywizji Piechoty. Podczas odwrotu Armii Czerwonej poniosła wysokie straty w boju pod Jampolem z polską 1 Brygadą Kawalerii. Po zawarciu rozejmu walczyła z oddziałami URL na Ukrainie. W grudniu 1920 została rozformowana[1].
7 marca 1920 roku jej cały sztab dostał się do polskiej niewoli. 1 maja 1920 dywizja z całkowicie nowym już sztabem broniła się na przedpolach Kijowa wzdłuż dolnego biegu rzeki Teterew wraz z 17 Dywizją Kawalerii [potrzebny przypis].
Struktura organizacyjna
Skład na dzień 12 lipca 1920[2]:
- dowództwo dywizji
- 139 Brygada Strzelców
- 415 pułk strzelców
- 416 pułk strzelców
- 417 pułk strzelców
- 140 Brygada Strzelców
- 418 pułk strzelców
- 419 pułk strzelców
- 420 pułk strzelców
- 141 Brygada Strzelców
- 421 pułk strzelców
- 422 pułk strzelców
- 423 pułk strzelców
Dowódcy dywizji
- I.I. Smolin (XI 1919 – III 1920)[1]
- N.G. Krapiwianski (III – V 1920)[1][3]
- N.I. Sziło (VI – VIII 1920)[1]
- T.P. Krugliakow (VIII – IX 1920)[1]
- M.E. Miedwiediew (IX – XII 1920)[1]
Przypisy
- ↑ a b c d e f g Odziemkowski 2004 ↓, s. 91.
- ↑ Bitwa Lwowska – dokumenty ↓, s. 78.
- ↑ Wyszczelski 2009 ↓, s. 44.
Bibliografia
- Grzegorz Łukomski, Bogusław Polak, Mieczysław Wrzosek: Wojna polsko-bolszewicka 1919-1920. Koszalin: Wyższa Szkoła Inżynierska w Koszalinie, 1990, seria: Monografie Instytutu Nauk Społecznych.
- Janusz Odziemkowski: Leksykon wojny polsko-rosyjskiej 1919 – 1920. Warszawa: Oficyna Wydawnicza „Rytm”, 2004. ISBN 83-7399-096-8.
- Marek Tarczyński (red.): Bitwa Lwowska. Dokumenty operacyjne (25 VII–5 VIII). T. 1. Warszawa: Oficyna Wydawnicza „Rytm”, 2002. ISBN 83-7399-012-7.
- Lech Wyszczelski: Kampania ukraińska 1920 roku. Warszawa: Wydawnictwo Neriton, 2009. ISBN 978-83-7543-066-0.