Bitwa pod Makowem
W dzisiejszym świecie Bitwa pod Makowem stał się tematem o dużym znaczeniu i zainteresowaniu szerokiego spektrum ludzi. Niezależnie od tego, czy są to profesjonaliści szukający aktualnych informacji, studenci chcący poszerzyć swoją wiedzę, czy po prostu ludzie ciekawi tego tematu, Bitwa pod Makowem nadal przyciąga uwagę coraz bardziej zróżnicowanej publiczności. W tym artykule dokładnie zbadamy najbardziej istotne i aktualne aspekty związane z Bitwa pod Makowem, oferując pełne i aktualne spojrzenie na ten temat, który nadal budzi zainteresowanie wszystkich typów odbiorców.
| Wojna polsko-bolszewicka | |||
| Czas |
9 sierpnia 1920 | ||
|---|---|---|---|
| Miejsce |
pod Makowem | ||
| Terytorium | |||
| Przyczyna |
ofensywa Frontu Zachodniego | ||
| Wynik |
zwycięstwo Sowietów | ||
| Strony konfliktu | |||
| |||
| Dowódcy | |||
| |||
| Siły | |||
| |||
| Straty | |||
| |||
Bitwa pod Makowem – walki polskiej grupy ppłk. Jerzego Błeszyńskiego z sowiecką 4 Dywizją Strzelców Wasilija Sołoduchina[1] w czasie II ofensywy Frontu Zachodniego Michaiła Tuchaczewskiego w okresie wojny polsko-bolszewickiej.
Sytuacja ogólna
W pierwszej dekadzie lipca 1920 przełamany został front polski nad Autą, a wojska Frontu Północno-Wschodniego gen. Stanisława Szeptyckiego cofały się pod naporem ofensywy Michaiła Tuchaczewskiego[2]. Naczelne Dowództwo Wojska Polskiego nakazało powstrzymanie wojsk sowieckiego Frontu Zachodniego na linii dawnych okopów niemieckich z okresu I wojny światowej[3]. Sytuacja operacyjna, a szczególnie upadek Wilna i obejście pozycji polskich od północy, wymusiła dalszy odwrót wojsk polskich[4]. 1 Armia gen. Gustawa Zygadłowicza cofała się nad Niemen, a 4 Armia nad Szczarę[5]. Obrona wojsk polskich na linii Niemna i Szczary również nie spełniła oczekiwań. W walce z przeciwnikiem oddziały polskie poniosły duże straty i zbyt wcześnie rozpoczęły wycofanie na linię Bugu[6][7].
Plan polskiego Naczelnego Dowództwa zakładał, że 1. i 4. Armia oraz Grupa Poleska powstrzymają bolszewików i umożliwią przygotowanie kontrofensywy z rejonu Brześcia[8]. Rozstrzygającą operację na linii Bug, Ostrołęka, Omulew doradzał też gen. Maxime Weygand[9].
Utrata twierdzy brzeskiej spowodowała, że plan Naczelnego Dowództwa Wojska Polskiego uderzenia znad Bugu w skrzydło wojsk Frontu Zachodniego Michaiła Tuchaczewskiego i rozegrania tam decydującej bitwy przestał być realny[10]. Wojska polskie cofały się nadal, a kolejną naturalną przeszkodą terenową dogodną do powstrzymania sowieckiej ofensywy była Wisła[11].
Działania wojsk w rejonie Makowa
Na wschodnim brzegu Orzyca przedmoście Maków obsadziła, wycofująca się spod Ostrołęki, grupa ppłk. Jerzego Błeszyńskiego[12]. 8 sierpnia ugrupowana była w sposób następujący: batalion morski na lewym skrzydle, I/4 pułku pomorskiego na prawym, a w Makowie stanął 205 pułk piechoty im. Jana Kilińskiego. Ponadto dowódca grupy dysponował dwoma samochodami pancernymi i szwadronem 108 pułku ułanów. Na lewym skrzydle Grupy broniły się pododdziały grupy gen. Karnickiego, a na prawym grupy ppłk. Andrzeja Kopy[13]. 9 sierpnia w południe artyleria sowieckiej 4 Dywizji Strzelców rozpoczęła artyleryjskie przygotowanie ataku. Godzinę później od strony Jankowa i Obiecanowa ruszyło natarcie piechoty i kawalerzystów z 4 pułku kawalerii. Po trzech godzinach walki ppłk Błeszyński wydał rozkaz odwrotu, a sowiecka 4 DS przeszła do pościgu[13]. Wycofująca się na zachodni brzeg Orzyca bateria 17 pułku artylerii ciężkiej dostały się w krzyżowy ogień czerwonoarmistów. Dopiero kontratak III/205 pułku piechoty chwilowo zatrzymało przeciwnika i ocalił polskie armaty. Bateria przeprawiła się przez rzekę, zajęła stanowiska za mostem i otworzyła nadzwyczaj celny ogień. Dzięki wsparciu baterii, II i III batalion 205 pułku piechoty oderwały się od nieprzyjaciela i uniknęły rozbicia. Poniosły jednak duże straty w trakcie przechodzenia przez most[13].
Po opuszczeniu przedmościa Makowa grupa ppłk. Jerzego Błeszyńskiego otrzymała rozkaz przejścia w rejon Przewodowa[14].
Bilans walk
Pod Makowem Polacy stracili około 300 poległych, rannych i zaginionych[13].
Przypisy
- ↑ 4-я Смоленская Краснознаменная стрелковая дивизия им. Германского пролетариата , www.rkka.ru .
- ↑ Piłsudski i Tuchaczewski 1989 ↓, s. 173.
- ↑ Odziemkowski 2004 ↓, s. 277.
- ↑ Wysocki (red.) 2005 ↓, s. 261.
- ↑ Cisek, Paduszek i Rawski 2010 ↓, s. 49.
- ↑ Odziemkowski 2004 ↓, s. 279.
- ↑ Wysocki (red.) 2005 ↓, s. 262.
- ↑ Tarczyński (red.) 1996 ↓, s. 14.
- ↑ Sikorski 2015 ↓, s. 63.
- ↑ Piłsudski i Tuchaczewski 1989 ↓, s. 97.
- ↑ Odziemkowski 2004 ↓, s. 64.
- ↑ Odziemkowski 2004 ↓, s. 248.
- ↑ a b c d Odziemkowski 2004 ↓, s. 249.
- ↑ Odziemkowski 2004 ↓, s. 333.
Bibliografia
- Janusz Cisek, Konrad Paduszek, Tadeusz Rawski: Wojna polsko-sowiecka 1919–1921. Warszawa: Wojskowe Centrum Edukacji Obywatelskiej, 2010.
- Janusz Odziemkowski: Leksykon wojny polsko-rosyjskiej 1919–1920. Warszawa: Oficyna Wydawnicza „Rytm”, 2004. ISBN 83-7399-096-8.
- Józef Piłsudski, Michaił Tuchaczewski: „Rok 1920”. „Pochód za Wisłę”. Łódź: Wydawnictwo Łódzkie, 1989. ISBN 83-218-0777-1.
- Władysław Sikorski: Nad Wisłą i Wkrą. Studium z polsko-rosyjskiej wojny 1920 roku. Lwów – Warszawa – Kraków: Wydawnictwo Zakładu Narodowego im. Ossolińskich. Reprint: Wydawnictwo 2 Kolory, 2015. ISBN 978-83-64649-16-5.
- Marek Tarczyński (red.): Bitwa Warszawska 13–28 VIII 1920. Dokumenty operacyjne. Warszawa: Rytm, 1996. ISBN 83-86678-37-2.
- Wiesław Wysocki (red.): Szlakiem oręża polskiego; vademecum miejsc walk i budowli obronnych. T. 2, poza granicami współczesnej Polski. Warszawa: Wydawnictwo „Gamb”, 2005. ISBN 83-7399-050-X.