W dzisiejszym świecie Kodeks 0251 stał się tematem o dużym znaczeniu i zainteresowaniu szerokiego spektrum ludzi. Od wpływu na społeczeństwo po wpływ na gospodarkę, Kodeks 0251 wywołuje liczne dyskusje i debaty w różnych obszarach. Biorąc pod uwagę jego znaczenie, niezwykle ważne jest dokładne przeanalizowanie kluczowych aspektów związanych z Kodeks 0251, od jego pochodzenia i ewolucji po wpływ na życie codzienne. W tym artykule zbadamy różne aspekty Kodeks 0251 i jego znaczenie w bieżącym kontekście.
| Data powstania |
VI wiek |
|---|---|
| Rodzaj | |
| Numer |
0251 |
| Zawartość |
3. List Jana †, List Judy † |
| Język | |
| Rozmiary |
24 × 20 |
| Typ tekstu |
mieszany |
| Kategoria |
III |
| Miejsce przechowywania |
Kodeks 0251 (Gregory-Aland no. 0251) – grecki kodeks uncjalny Nowego Testamentu na pergaminie, datowany metodą paleograficzną na VI wiek. Przechowywany jest w Luwrze. Tekst rękopisu jest wykorzystywany we współczesnych wydaniach greckiego Nowego Testamentu.
Do XX wieku zachowała się 1 pergaminowa karta rękopisu, z greckim tekstem 3. Listu Jana (12-15) i Listu Judy (3-5). Oryginalna karta kodeksu miała rozmiar 24 na 22 cm. Tekst jest pisany jedną kolumną na stronę, 20 linijkami w kolumnie[1][2].
Tekst rękopisu reprezentuje mieszaną tradycję tekstualną, z dużą ilością elementu bizantyjskiego. Kurt Aland zaklasyfikował tekst rękopisu do kategorii III[1].
W Judy 4 przekazuje wariant χαριν (łaskę), jak mają rękopisy bizantyjskie. Rękopisy aleksandryjskie przekazują wariant χαριτα (łaskę). Wariant ma gramatyczne znaczenie[3].
INTF datuje rękopis na VI wiek[4].
Na listę greckich rękopisów Nowego Testamentu wciągnął go Kurt Aland, oznaczając go przy pomocy siglum 0251[5]. Został uwzględniony w II wydaniu Kurzgefasste[2]. Rękopis jest wykorzystywany w krytycznych wydaniach greckiego Nowego Testamentu (od 27 wydania Nestle-Alanda)[6]. Nie został wykorzystany w 3 wydaniu Nowego Testamentu UBS, ponieważ wydanie to kończyło się na kodeksie 0250[7], został natomiast wykorzystany w IV wydaniu[8].
Rękopis jest przechowywany w Muzeum Luwru (S.N. 121) w Paryżu[1][4].