7 Brygada Strzelców (URL)
W tym artykule szczegółowo zbadamy 7 Brygada Strzelców (URL) i jego wpływ na współczesne społeczeństwo. Od swojego powstania do obecnej ewolucji 7 Brygada Strzelców (URL) był przedmiotem zainteresowania i debaty w różnych obszarach, zarówno w kulturze popularnej, jak iw środowisku akademickim. Zagłębimy się w jego znaczenie, wpływ i znaczenie w dzisiejszym świecie, analizując, jak 7 Brygada Strzelców (URL) ukształtował nasze postrzeganie, postawy i zachowania. Poprzez tę analizę będziemy starali się zrozumieć implikacje 7 Brygada Strzelców (URL) w naszym społeczeństwie i zastanowić się nad jego rolą w rozwoju człowieka.
| Historia | |
| Państwo | |
|---|---|
| Sformowanie |
1920 |
| Rozformowanie |
1920 |
| Dowódcy | |
| Pierwszy | |
| Działania zbrojne | |
| Wojna ukraińsko-sowiecka, Wojna polsko-bolszewicka | |
| Organizacja | |
| Rodzaj wojsk | |
| Podległość | |
7 Brygada Strzelców – oddział piechoty Armii Ukraińskiej Republiki Ludowej.
Formowanie i zmiany organizacyjne
W wyniku rozmów atamana Symona Petlury z naczelnikiem państwa i zarazem naczelnym wodzem wojsk polskich Józefem Piłsudskim prowadzonych w grudniu 1919, ten ostatni wyraził zgodę na tworzenie ukraińskich jednostek wojskowych w Polsce[1]. Jednocześnie z formowaniem nowych oddziałów, Armia URL przystąpiła do gruntownej reorganizacji swoich sił wykrwawionych w walkach z wojskami „białej” i „czerwonej” Rosji.
Rozkazem Naczelnego Dowództwa Sił Zbrojnych Ukraińskiej Republiki Ludowej nr 3 z 10 stycznia 1920 nakazano sformować w Kamieńcu Podolskim 4 Brygadę Strzelców. Na dowódcę wyznaczony został płk Ołeksandr Szapował. W jej skład wejść miały trzy kurenie strzelców, pułk artylerii, oddział konny i sotnia karabinów maszynowych[2][3]. 2 lutego do Kamieńca przybył płk Szapował i pod jego komendę przeszły wszystkie ukraińskie jednostki i instytucje wojskowe w mieście (w tym 1 pułk rekrutów). Rozkaz Naczelnego Dowództwa SZ nr 5 z 25 lutego określał, że dowódca brygady podlegać będzie bezpośrednio ministrowi spraw wojskowych. W połowie marca 1920 działał już sztab brygady, zakończono formowanie pierwszego kurenia, a w fazie organizacji znajdowały się drugi kureń, sotnia konna, bateria artylerii i sotnia techniczna. Przy sztabie utworzono rezerwę oficerów i urzędników wojskowych. Opiekę medyczną zapewniał punkt sanitarny i przydzielony oddział Czerwonego Krzyża[4].
Broń, umundurowanie i sprzęt wojskowy dostarczały jednostki polskie. Przekazały one Ukraińcom między innymi 350 karabinów i 8,5 tys. nabojów. 20 marca 4 Brygadę Strzelców włączono w skład nowo utworzonej 2 Dywizji Strzelców płk. Ołeksandra Udowyczenki (od 29 maja – 3 Żelazna Dywizja Strzelców). 26 maja brygada składała się ze sztabu, samodzielnej sotni konnej, 10., 11. i 12. kureni strzelców, 4 sotni technicznej i 4 pułku artylerii. Rozkazem dowódcy dywizji nr 27 z 9 czerwca brygada otrzymała numer 7, a jej kurenie odpowiednio 19, 20 i 21. Z powodu znacznych strat osobowych na froncie, 28 lipca cały stan osobowy 7 BS tymczasowo zebrano w dwóch kureniach zbiorczych. W październiku w brygadzie przeprowadzono mobilizację. Pozwoliło to na odtworzenie trzeciego kurenia[4].
W związku z podpisaniem przez Polskę układu o zawieszeniu broni na froncie przeciwbolszewickim, od 18 października wojska ukraińskie zmuszone były prowadzić działania zbrojne samodzielnie[5].
21 listopada, pod naporem wojsk sowieckich, brygada doznała dużych strat i przeszła na zachodni brzeg Zbrucza, gdzie została internowana przez Wojsko Polskie. 23 listopada niedobitki brygady przekształcono w kureń, który z numerem porządkowym 19 wszedł w skład nowej 7 Zbiorczej Brygady Strzelców[6][7].
Struktura organizacyjna
- Organizacja brygady w październiku 1920[6]
- dowództwo i sztab
- sotnia techniczna
- samodzielna sotnia konna
- 19 kureń strzelców
- 20 kureń strzelców
- 21 kureń strzelców
- dwie lekkie baterie artylerii
Żołnierze oddziału
| Dowództwo jednostki[6] | ||
| Stopień, imię i nazwisko | Okres pełnienia służby | Uwagi |
| Dowódcy brygady | ||
|---|---|---|
| płk Ołeksandr Szapował | 10 I – 31 III | |
| płk Pawło Szandruk | 31 III - koniec wojny | |
| Szefowie sztabu | ||
| sot. Spyrydon Biłeckyj | 10 I – 31 III | |
| sot. Ołeksandr Nizijenko | 3 l III – 11 VI | |
| por. Mychajło Zołotar | 11 – 29 VI | |
| por. Omeljan Hordynskyj | 29 VI – VIII | |
| sot. Mykoła Trutenko | VIII – 6 XI | |
| sot. Dmytro Linnyckyj | 6 XI – koniec wojny | |
Przypisy
- ↑ Szajdak 2005 ↓, s. 108.
- ↑ Rukkas 2020 ↓, s. 271.
- ↑ Szandruk 1928 ↓, s. 205.
- ↑ a b Rukkas 2020 ↓, s. 272.
- ↑ Legieć 2002 ↓, s. 177.
- ↑ a b c Rukkas 2020 ↓, s. 273.
- ↑ Odziemkowski i Rukkas 2017 ↓, s. 219.
Bibliografia
- Jacek Legieć: Armia Ukraińskiej Republiki Ludowej w kampanii polsko-bolszewickiej 1920 r.. Toruń: Wydawnictwo Adam Marszałek, 2002. ISBN 83-7322-529-3.
- Janusz Odziemkowski, Andrij Rukkas: Polska – Ukraina 1920. Warszawa: Oficyna Wydawnicza „Volumen”, 2017. ISBN 978-83-64708-29-9.
- Andrij Rukkas: Razem z Wojskiem Polskim. Armia Ukraińskiej Republiki Ludowej w 1920 roku. Warszawa: Instytut Pamięci Narodowej–Komisja Ścigania Zbrodni przeciwko Narodowi Polskiemu, 2020. ISBN 978-83-8098-843-9.
- Paweł Szandruk. Organizacja wojska ukraińskiego na Podolu z początkiem r. 1920 i wyprawa na Mohylów (26—28 kwietnia 1920 r.). „Bellona”. 29 (2), s. 202-218, 1928. Warszawa: Wojskowy Instytut Naukowo-Wydawniczy.
- Sebastian Szajdak: Polsko–ukraiński sojusz polityczno–wojskowy w 1920 roku. Warszawa: Oficyna Wydawnicza „Rytm”, 2005. ISBN 83-7399-132-8.